Ένας πρώτος κύκλος παρεμβάσεων ενάντια στις ανατιμήσεις πραγματοποιήθηκε στις περιοχές του Κερατσινίου, της Δραπετσώνας, της Νίκαιας και του Περάματος.
Εκδόθηκαν 3 αφίσες, οι οποίες κολλήθηκαν στους κεντρικούς άξονες, τις πλατείες και επιμέρους συνοικίες των περιοχών. Στις 21/6, η συγκέντρωση που είχε καλεστεί στην Αμφιάλη, μετά από μία ώρα μικροφωνικής, συνεχίστηκε με παρέμβαση των δεκάδων συγκεντρωμένων στην οδό Παύλου Φύσσα, με μοίρασμα κειμένων, συνθήματα, τρικάκια. Είχε προηγηθεί μοίρασμα κειμένων στο αναπλασμένο κομμάτι των πρώην λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Ακολούθησε 2 εβδομάδες μετά παρέμβαση στη Νίκαια, με μοίρασμα κειμένων, τρικάκια, αφισοκόλληση.
Το περιεχόμενο της κίνησης μας αφορούσε στην ανάδειξη των αιτιών της λεγόμενης πληθωριστικής/ενεργειακής/επισιτιστικής κρίσης, στην ανάδειξη επίσης του συσχετισμού των συστημικών κρίσεων μαζί με το συμπέρασμα-πρόταγμα ότι η αντιμετώπιση της συνεχούς βίαιης υποτιμήσης της ζωής μας δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, μεταρρύθμισης ή καλλωπισμού της κρατικής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας αλλά υπόθεση των ακηδεμόνευτων συλλογικών αυτοοργανωμένων αγώνων και της κοινωνικής/ταξικής αλληλεγγύης.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις και φωτογραφικό υλικό από τις αφίσες, τα τρικάκια, τα πανό, τη συγκέντρωση στο Κερατσίνι.
ΑΝΑΤΙΜΗΣΕΙΣ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΒΙΑΙΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΟΥΜΕ
Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε ένα περιβάλλον αλλεπάλληλων και αλληλοτροφοδοτούμενων κρίσεων, που δημιουργεί το ίδιο το κεφαλαιο-κρατικό σύστημα, το οποίο έρχεται στη συνέχεια να τις διαχειριστεί προς όφελος του. Ο πιο πρόσφατος κρίκος αυτής της αλυσίδας είναι η κούρσα ανατιμήσεων της λεγόμενης «ενεργειακής και πληθωριστικής κρίσης», την οποία βιώνουμε μέσα από τους λογαριασμούς του ρεύματος, του φυσικού αερίου και του πετρελαίου θέρμανσης, τις αποδείξεις των σούπερμάρκετ, τις τιμές των καυσίμων κίνησης και του συνολικά αυξανόμενου κόστους ζωής, για να γεμίσουν για άλλη μια φορά τις τσέπες τους τα αφεντικά.
Τις καθημερινές ανατιμήσεις σε όλα τα βασικά είδη διαβίωσης και στην ενέργεια, τα κρατικά επιτελεία έχουν επιχειρήσει να τις παρουσιάσουν ως αποτέλεσμα του εν εξελίξει πολέμου στην Ουκρανία και της κίνησης οικονομικής και ενεργειακής αποσύνδεσης του «δυτικού στρατοπέδου» από τη Ρωσία. Όμως οι ανατιμήσεις, όπως όλοι και όλες γνωρίζουμε, ξεκίνησαν το περσινό καλοκαίρι του 2021. Και δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της αύξησης στις τιμές ενέργειας αλλά εξίσου του πληθωρισμού που είχαν προβλέψειτα ίδια τα δυτικά κράτη όταν έκοβαν χρήμα και έφτιαχναν φούσκες χρέους για την επιδότηση των επιχειρήσεων την τελευταία διετία των lockdown. Όπως και της αύξησης του κέρδους που επιδιώκουν όλες οι μερίδες του κεφαλαίου είτε είχαν απώλειες είτε υπερκέρδη μέσα στα lockdown (ενεργειακό, βιομηχανικό, εφοπλιστικό, εμπορικό, μεταφορές, εφοδιαστική αλυσίδα, logistics, υψηλές τεχνολογίες κ.α.). Ο πόλεμος στην Ουκρανία από τη μία εισάγει νέες παραμέτρους (όπως η “επισιτιστική κρίση”, η οποία ήδη εξαγγέλλεται για το φθινόπωρο) και από την άλλη κλιμακώνει, προεκτείνει και επιταχύνει διαδικασίες που είχαν ξεκινήσει πριν τη ρωσική εισβολή.
Δεν πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει ο πακτωλός χρημάτων που εισρέει στα ίδια τα κρατικά ταμεία από την απογείωση των τιμών. Τα κρατικά έσοδα από τα χαράτσια των λεγόμενων «έμμεσων φόρων» (κρατικά τέλη στα καύσιμα, ΦΠΑ στους λογαριασμούς ενέργειας και σε όλα τα προϊόντα) έχουν αυξηθεί κατακόρυφα για να διοχετευτούν σε νέα εξοπλιστικά προγράμματα, περισσότερους μπάτσους, οχήματα και νέα αστυνομικά σώματα (όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία), επεκτεινόμενες ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και ψηφιακού μας ελέγχου. Για όλα αυτά υπάρχουν πολλά δις ευρώ και άπλετος «δημοσιονομικός χώρος». Εξίσου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα τέλη που μας έχουν επιβάλλει κράτος και ενεργειακοί όμιλοι στους λογαριασμούς ρεύματος, για τη χρηματοδότηση της λεγόμενης «πράσινης ενεργειακής μετάβασης», δηλαδή των καταστροφικών για τα βουνά, τα οικοσυστήματα και τις τοπικές κοινωνίες, βιομηχανικών αιολικών πάρκων.
Οι κρίσεις που βιώνουμε την τελευταία δεκαπενταετία, από τη «χρηματοπιστωτική κρίση» του 2007-08, την οποία πλήρωσε και πάλι η κοινωνική βάση για τη διάσωση των τραπεζών, δεν είναι παροδικά φαινόμενα που θα αντιμετωπίσουμε με «καλή διάθεση», με «υπομονή», με τα ψίχουλα των κρατικών επιδομάτων ή της αστείας αύξησης του βασικού μισθού ούτε καταστάσεις που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να ξεπεράσουμε. Ο καπιταλισμός ανασυντάσσεται μέσα από τις κρίσεις του την ίδια στιγμή που εξαπολύει σφοδρή επίθεση απέναντι στις ζωές μας και τις κοινωνικές σχέσεις. Οι «ασύμμετρες απειλές» και οι «αόρατοι εχθροί» επανεμφανίζονται διαρκώς μονιμοποιώντας την «έκτακτη ανάγκη» ως μέθοδο διακυβέρνησης. Από τις “αντι”τρομοκρατικές σταυροφορίες και τον σταθερό συνοριακό πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών που παρουσιάζονται ως “ανεπιθύμητοι/-ες” και “εισβολείς”, μέχρι τις καραντίνες, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους υγειονομικούς διαχωρισμούς/αποκλεισμούς της τελευταίας διετίας και τη συνεχιζόμενη αυστηροποίηση της νομοθεσίας με στόχο τα πιο ανυπότακτα κομμάτια της κοινωνίας.
Για το σύστημα, η αντιμετώπιση των κρίσεων του μεταφράζεται ως επιδίωξη αύξησης της κερδοφορίας, ως ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, της ανέχειας, των κοινωνικών αποκλεισμών και της θανατοπολιτικής κατά των «περισσευούμενων» και «περιττών». Δεν πρόκειται για κάποιο ατύχημα ούτε για κάποια παρέκβαση αλλά για την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Η διευρυνόμενη σύνθλιψη και ασφυξία στην καθημερινή ζωή, η διάχυση του φόβου και η καλλιέργεια της πίστης στους κάθε είδους «ειδικούς», η πειθάρχηση και η υπακοή, ο μιλιταρισμός και η στρατιωτικοποίηση των πόλεων, ο ψηφιακός έλεγχος, η καταστολή και οι εκκλήσεις για «εθνική ομοψυχία» ώστε «να βάλουμε όλες/οι πλάτη», συνθέτουν την εικόνα μιας σύγχρονης δυστοπίας. Την οποία αναρωτιόμαστε γιατί να είμαστε διατεθειμένοι/ες να τη ζήσουμε στην όποια παραλλαγή προτείνουν τα διάφορα κομματικά επιτελεία, που έχουν επιδοθεί σε διαφημιστικά συνέδρια, περιοδείες και καμπάνιες προς άγρα ψήφων στις επικείμενες εκλογές.
Αντίθετα, αξίζει να διερευνήσουμε τις δυνατότητες των ακηδεμόνευτων συλλογικών και ατομικών αντιστάσεων, της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης. Να σταθούμε ανυπότακτοι στους (πάντα ειρηνευτικούς) πολέμους τους, ανυπάκουες στην (πάντα πολεμική) ειρήνη τους. Να αντιταχθούμε σε κάθε επίπλαστο διαχωρισμό εθνικό/φυλετικό/θρησκευτικό/έμφυλο/υγειονομικό και να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη απέναντι στο κλίμα ματαιότητας και ηττοπάθειας που επιδιώκουν να επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές ότι δεν είμαστε γρανάζια της καπιταλιστικής μηχανής, δεν είμαστε πιόνια στις διαταγές των κρατών, δεν είμαστε αναλώσιμοι/ες ούτε περισσευούμενοι πληθυσμοί στη λογιστική των εξουσιών, δεν δεχόμαστε να μας καταγράφουν σε λίστες είτε πολεμικών εκκαθαρίσεων είτε κοινωνικής ευθανασίας. Να καταφέρουμε να απαλλοτριώσουμε και να επανοικειοποιηθούμε τον κλεμμένο μας χρόνο, την κλεμμένη μας ζωή.
Άλλωστε, «ποιος μπορεί να πει αν θα φτάσουμε μια μέρα στην αταξική κοινωνία… (εμείς θα προσθέταμε εξίσου, ακρατική και ανεξούσια). Δεν υπάρχει τρόπος να το ανακαλύψουμε αν δεν το δοκιμάσουμε. Το να γνωρίζουμε τον κόσμο και να τον αλλάζουμε είναι το ίδιο πράγμα. Το να αλλάζουμε τον κόσμο και να αλλάζουμε τους εαυτούς μας είναι το ίδιο πράγμα.»
ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΤΗΝ ΟΡΓΗ
ΑΓΩΝΕΣ ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΟΙ ΕΞΕΓΕΡΤΙΚΟΙ
ΝΤΟΥ ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ, ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
barrio negro
πρωτοβουλία αντίστασης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης
από Πέραμα, Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Νίκαια
barrionegro@espiv.net
