Τις προηγούμενες μέρες μοιράσαμε σε κατειλημμένα -και όχι μόνο- σχολεία, σε Κερατσίνι, Πέραμα και Μανιάτικα (Πειραιάς) κείμενο ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, το σχολείο εξεταστήριο-φυλακή και αλληλεγγύης στις αγωνιζόμενες μαθήτ(ρι)ες και φοιτήτ(ρι)ες και στις καταλήψεις τους σε σχολεία και πανεπιστήμια.
Αφήσαμε, επίσης, έξω από το σχολείο που έγινε το συμβάν, ένα μήνυμα στα φασιστοειδή που επιτέθηκαν και χτύπησαν μαθήτρια λυκείου που πρωτοστατούσε στις κινητοποιήσεις και στην κατάληψη του σχολείου της, πριν 2 εβδομάδες (επίθεση από πίσω με χτυπήματα στο σώμα από δύο θρασύδειλα σκουπίδια, σε απογευματινοβραδινή ώρα). Αποβλέπουμε στη διασταύρωση και γνωριμία μας για την “επιμόρφωσή” τους σχετικά με τις τραμπούκικες παρακρατικές λογικές και επιλογές τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤ(ΡΙ)ΩΝ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤ(ΡΙ)ΩΝ
ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση,
τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και το σχολείο-φυλακή
Το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων εντάσσεται στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, η οποία προχωράει τα τελευταία χρόνια όλο και πιο εντατικά. Έρχεται να συμπληρώσει τις αλλαγές και τα μέτρα των προηγούμενων ετών που αφορούν στην τράπεζα θεμάτων, στον περιορισμό των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, στο όριο φοίτησης (ν+2), στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, στην προσπάθεια εγκατάστασης πανεπιστημιακής αστυνομίας (Ο.Π.Π.Ι) και συστημάτων ελέγχου στα τριτοβάθμια ιδρύματα. Πρόκειται να επηρεάσει επίσης τα εργασιακά δεδομένα, με την εξίσωση των πτυχίων δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Επιπλέον, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γίνεται λόγος για «πανελλαδικές εξετάσεις» σε όλες τις τάξεις του λυκείου, ο βαθμός των οποίων θα προσμετράται σε ένα «εθνικό απολυτήριο» (με ειδικό συντελεστή ανά τάξη). Όλα αυτά ενισχύουν τον ήδη υπάρχοντα ρόλο του θεσμού της εκπαίδευσης ως μηχανισμού πειθάρχησης και διαμόρφωσης των νέων ανθρώπων ως αποδοτικά γρανάζια της καπιταλιστική μηχανής. Δημιουργούν ένα εξετασιοκεντρικό βαθμοθηρικό σύστημα, το οποίο ελαχιστοποιεί ακόμα περισσότερο τα περιθώρια οποιασδήποτε πολιτικής ή δημιουργικής έκφρασης και κριτικής σκέψης.
Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων σχετίζεται με την κερδοφορία κεφαλαίων που θέλουν να επενδύσουν και στον τομέα της παρεχόμενης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όπως έκαναν τα προηγούμενα χρόνια στους τομείς της υγειονομικής περίθαλψης και της ενέργειας. Όπως θέλουν να κάνουν με το νερό και τα δίκτυα ύδρευσης. Και βέβαια το (επιδιωκόμενο) αποτέλεσμα θα είναι η περαιτέρω συρρίκνωση και υποβάθμιση των κρατικών τριτοβάθμιων ιδρυμάτων, για να αυξάνεται η πελατεία και η κερδοφορία των ιδιωτικών κολλεγίων που θα γίνουν πανεπιστήμια. Το επιχείρημα ότι με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων θα βελτιωθεί και η δημόσια εκπαίδευση λόγω ανταγωνισμού, είναι ένα ξεκάθαρο ψέμα, όπως μας δείχνει η «επιτυχία» των ιδιωτικοποιήσεων σε άλλους τομείς: μεγάλες αυξήσεις στους λογαριασμούς της ενέργειας μετά την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας με το χρηματιστήριο ενέργειας και την εισαγωγή πολλών ιδιωτών παρόχων, κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη από την ιδιωτικοποιημένη ΤΡΕΝΟΣΕ (βλ. HellenicTrain) κ.α. Τα πανεπιστήμια γίνονται πιο αποδοτικά (με όρους κερδοφορίας, σύνδεσης με την αγορά, έρευνας σε στρατιωτικούς, επιχειρηματικούς και τεχνολογικούς τομείς) αλλά λιγότερο προσβάσιμα στην κοινωνική βάση, αυξάνοντας το κόστος σπουδών και βαθαίνοντας ακόμα περισσότερο τις ταξικές διακρίσεις.
Απέναντι σε όλα αυτά η απάντηση δεν μπορεί να είναι το παραδοσιακό σύνθημα για «δημόσια και δωρεάν παιδεία». Το κρατικό σύστημα εκπαίδευσης και η κρατικά ελεγχόμενη γνώση δεν είναι καλύτερη από την ιδιωτική αφού εκπορεύεται πάντα και εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις βλέψεις των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Τα προγράμματα σπουδών των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων (κρατικών και ιδιωτικών), το κλείσιμο σχολών/τμημάτων ή η δημιουργία νέων, προκύπτουν εδώ και δεκαετίες από εισηγήσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) και άλλων συνδέσμων εργοδοτών και από επιτροπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συσχετίζουν τα προγράμματα σπουδών ανά χώρα με τις νέες τεχνολογίες, τις αλλαγές και τις εξελισσόμενες ανάγκες στην παραγωγή και την εργασία, δηλαδή με τις καπιταλιστικές ανάγκες.
Ο θεσμός της εκπαίδευσης όχι απλώς δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο από την αμάθεια, αλλά αποτελεί βασικό εργαλείο για τη συντήρηση και αναπαραγωγή του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Μέσα στα σχολικά κελιά κανονικοποιούνται όλες οι μορφές κοινωνικών διακρίσεων, αδικίας και διαχωρισμών και παρέχεται μια τυποποιημένη και σε μεγάλο βαθμό άχρηστη γνώση, καθορισμένη από τα κρατικά επιτελεία και τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελούσε ανέκαθεν ένα μηχανισμό ιδεολογικής σφυρηλάτησης, συνειδησιακής χειραγώγησης και επιθυμητικού ακρωτηριασμού των νέων ανθρώπων. Έναν μηχανισμό εκπαίδευσης στην ιεραρχία και στην υπακοή, για να γίνουμε πειθήνιοι υπήκοοι. Έναν μηχανισμό αγωγής σε αντιδραστικές αξίες και απόψεις, για να γίνουμε φιλήσυχοι, συντηρητικοί και νομοταγείς πολίτες, αγώγιμοι/ες στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό. Έναν μηχανισμό πιστοποίησης των επιδόσεων, των γνώσεων και των δεξιοτήτων για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη κατανομή μας στην «αγορά εργασίας», δηλαδή στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Με μια φράση: το σύστημα διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος.
Ωστόσο, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, ως ένας κατεξοχήν χώρος κοινωνικής διασταύρωσης (όπως οι γειτονιές και οι εργασιακοί χώροι) δεν είναι τυχαίο ότι έχουν αποτελέσει σε διάφορες στιγμές ένα πεδίο εκδήλωσης αγώνων, ανταλλαγής σκέψεων και προβληματισμών και διαπάλης ιδεών. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση συνδέεται, εξάλλου, και με την επιδίωξη εξαφάνισης των αγωνιζόμενων τμημάτων των φοιτητών και μαθητών, μέσα από την απαξίωση και την περιθωριοποίησή τους. Με σκοπό την κάμψη των αγωνιστικών τους διαθέσεων και την ενσωμάτωσή τους στην κανονικότητα μιας κοινωνικής σιγής νεκροταφείου.
Αυτοί που θέλουν να ορίζουν τις ζωές μας ισχυρίζονται πως η αμφισβήτηση, η αντίσταση, οι συλλογικοί αγώνες είναι μάταιοι. Πως το να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε για έναν άλλο καλύτερο κόσμο είναι ένα ρομαντικό αδιέξοδο. Πως η ατομική προσπάθεια του καθενός και της καθεμίας να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα, μέσα σε ένα περιβάλλον «υγιούς ανταγωνισμού» (;!) όλων εναντίον όλων είναι η μόνη προοπτική. Ας τους διαψεύσουμε. Ας οπλίσουμε τις επιθυμίες μας απέναντι στους γδάρτες των ονείρων μας. Ας αυτοοργανωθούμε διεκδικώντας όχι μόνο καλύτερους όρους εκπαίδευσής μας αλλά μια ολόκληρη ζωή, έναν ολόκληρο κόσμο.
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ
Barrio Negro
πρωτοβουλία αντίστασης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης
από Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Πέραμα, Νίκαια
